De grote open ruimtes
De weg die ik het meest genomen heb in de Verenigde Staten is de interstate 10, praktisch helemaal van het Oosten naar het Westen, van Florida tot Los Angeles.
Het hoogtepunt was de rit door Texas, New Mexico en Arizona, want ik hou van deze wijde uitzichten tot aan de horizon, waar hemel en aarde versmelten.
Ook in Frankrijk hebben we deze vergezichten en daar waar Ik woon zijn er!
Hier zijn er lange rechte wegen die schijnen te eindigen in de oceaan, een andere open ruimte. Deze wegen doorboren het dennebos waaronder de gaspeldoorn bloeit.
Alles wijst op oneindigheid, de enorme groene vloeibare oceaan, het bos, de strakke wegen die precies nergens toe leiden.
Om dan toch de illusie te geven van een zeker doel, heeft men ronde punten gecreëerd vanwaar dan weer andere rechte straten het bos in 2 splitsen.
Men mag vooral niet denken dat dit een monotoon beeld is, af en toe komen we een splitsing tegen met dezelfde vergezichten en de gele gaspeldoornen.
Die zijn overal, in het woud en langs de wegkanten. Binnenkort zullen ze plaats maken voor de brem die er hard op lijkt, maar geen doornen heeft. Na deze bloei is het de beurt aan de calluna heide om de bermen te versieren. De erica heide kondigt de herfst aan en uiteindelijk zijn het de rosse wintervarens die nog een beetje kleur geven tussen het mooie groen van de dennebomen.
Zo verlopen de seizoenen in de Gironde, verraderlijke omgeving waar men denkt niet verloren te kunnen lopen en waar onze blik en ziel zich verliezen in de onmetelijke dromen der eeuwigheid, gehypnotiseerd door de schoonheid van de wereld.
2018 Simone Casabon (Le Taillan), vertaling: Marleen Fillet